Divân-ı Kebir’den Hikmetli Sözler
Yürü, can gözünü aç da âşıklara bir iyice bak:
Onlar gönül gibi altüst olmuş bir topluluktur, can gibi başsız-ayaksız bir topluluk.
Elimde taş yok, kimseyle savaşım yok benim, kimseyle kavga etmiyorum, çünkü gül bahçesi gibi hoşum ben.
Tut ki dikenim, hem de kötü bir diken; fakat diken de gülle beraberdir.
Söz mana ehline az da olsa çoktur, uzadıkça uzar, yeter mi yeter; fakat suret ehline çok söz bile azdır, kifayetsizdir.
Aşka düş de adı sanı terk et, taneleri de bırak, tuzağı da; taşa altın adını tak, cefaya, eziyete şeker de.
Kötülüğe pişman oluyor, Allah demeye başlıyorsun ya; işte o zaman seni beladan kurtarmak için kendisine çeken O (c.c).
Sizin bol bol gümüşünüz, altınınız olsun; sıkıntıları onaran yaratıcının güzelliği de bizim olsun.
Eğri büğrü, ne söylediysem sen doğrult; çünkü mühendis sensin, bense bir ameleyim ancak.
Ben sevgiliden geçtim, her çeşit gülden, her çeşit dikenden vazgeçtim, tövbe ettim artık.
Aşk gariptir, dili de gariptir.
Ben gönülde gizliyim, gönül de gizli zaten; bu yüzden bu iki sedefin içinde gizlenmiş bir inciyim ben.
Açgözlü kişilerin yanında oturma; uyuz canla düşüp kalkan can da uyuz olur gider.
Yarın, öbür gün diye diye şu yankesici nefis, ömürleri aşırır durur.
Bütün ömrün bugündür ancak, başka gün değil; sen şu düzenbazın vadesine inanma.
Hz. Mevlânâ (k.s)
